Het leek een doodgewone ochtend totdat Don Quichot merkte dat hij niet wist hoe laat het was. Hij schrok en liep haastig naar Sancho Panza. De rusteloze ridder zei: “Trouwe Sancho, ik ben de tijd kwijt en we moeten hem zoeken.” Waarop Sancho, de simpele ziel, zei “Heer, waarom dan?” “Sancho, als de tijd er niet meer is, hoe weet ik dan of het mijn tijd is?” “Uw tijd?” vroeg Sancho Panza. Er was echter geen tijd voor een woordenwisseling.… Lees verder
Categorie: Utrecht
Het leek een doodgewone ochtend, toen Don Quichot de winkelende neef van Sancho tegen het lijf liep bij de toiletten van Hoog Catharijne. “Potverdorie, ze zeiden dat die rode Nikes er vandaag zouden zijn, nu ben ik weer voor niks naar de binnenstad gegaan”. De neef schopt keihard tegen een toiletdeur aan . De vriendin van neef mokt: “Ik wilde naar het park. Je hebt toch al 4 soorten sportschoenen, waarom is het niet genoeg? ” “Bemoei je er niet
Hoofdstuk waarin Don Quichote een vreemde ridder tegenkomt die geen vreemde blijkt te zijn; een ontmoeting met verstrekkende gevolgen..
Toen Don Quichote met zijn trouwe metgezel Sancho Panza die ochtend op weg ging voor een nieuwe zoektocht naar avonturen kon hij niet voorzien dat hen die dag een gedenkwaardige ontmoeting wachtte. De ochtend verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Het trouwe strijdros Rosinante en Sancho’s ezeltje Rucio stapten gestaag voort. De zon scheen, en de vogels zongen hun lied. Niets wees op … Lees verder
Toen Don Quichot op een ochtend ontwaakte naast zijn vriend Dulcineo, kon hij in zijn zoetste dromen niet bevroeden dat het een dag zou worden die in de Utrechtse geschiedschrijving zou belanden.
De vorige avond waren hij en Dulcineo in Utrecht gestrand omdat Rocinante onwel was geworden na een overdosis Utrechtse Domtorentjes en omdat het landelijke én het stads- en streekvervoer staakten. Van de nood een deugd makende, aanschouwde Don Quichot de Dom vanaf het dak van hotel Karel de … Lees verder
Toen Don Quichot op zijn weg naar de machinerie voor het deugdelijk zwarte goud een trilling in zijn jaszak tegenkwam, kon hij nog niet vermoeden dat dat zijn trouwe Rocinante was, die hem had bereikt. Hij dronk zijn zwarte goud, toen hij opnieuw een trilling voelde. ‘Eindelijk! De hoefslag van mijn trouwe Rocinante!’ Don Quichot haalde de trillende telefoon uit zijn blazer. Het toetsenbord blonk.
‘O Rocinante, mijn trouwe paard. Weg van huis en haard. Hoe lang heb ik moeten … Lees verder
Toen de dappere ridder Don Quichot ontwaakte bij het eerste zonlicht van de nieuwe dag, kon hij niet vermoeden dat hij weldra zou strijden voor een nobel ideaal. Zijn omzwervingen hadden hem geleid naar de prachtige provincie Utrecht, waar stalen windmolens en dataparken afwisselend worden begroet door bosschages en heideparken.
Don Quichot, die zich in zijn strijd tegen onrecht en ongelijkheid altijd vasthield aan zijn idealen, besloot Rocinante vandaag zijn welverdiende rust te gunnen, en gebruik te maken van het … Lees verder
Toen Don Quichot op zijn weg voor het eerst een Utrechter tegenkwam, kon hij niet vermoeden dat hij maandenlang in de Domstad zou vertoeven.
In een wegrestaurant vraagt de Don aan een Utrechtse vakantieganger naar de bezienswaardigheden in zijn stad. Zo hoort hij van de Domtoren en de Domkerk, die ooit een middeleeuwse kathedraal vormden maar al eeuwen van elkaar gescheiden zijn.
Don Quichot houdt van middeleeuwse kerken en wil weten waarom toren en kerk nooit herenigd zijn. Maar de … Lees verder
Het leek een doodgewone ochtend, toen DON QUICHOT de oude freule Donna stevig leunend op haar wandelstok zag strompelen over de gladde klinkers. Haar rug was krommer dan die van de klokkenluider van de Notre Dame. Ze was omvangrijker dan de dikste boom die DON QUICHOT ooit in zijn hele leven had gezien. Ze draaide voorzichtig haar nek in de richting van waar ze het trappelen van paardenhoeven hoorde. Het was Don Quichot met zijn paard stapvoets de Lange Smeestraat … Lees verder
Op de avond ervoor was Don Quichot in zware shock op zijn lila gekleurde scooter gestapt na de klassieker aller tijden, FC Utrecht- Pec Zwolle. Zijn arme hoofd had het gestamp en de belachelijk makende banale bezongen uitgestorte disrespectvolle zang niet kunnen verdragen. Ontzet was hij van deze ongelijkwaardigheid, de taal van sprekende koren. De uitgestorte disrespectvolle discriminerende zang had hij niet kunnen verdragen. Met snikkende kreet had hij zijn lijfwacht Pancho de la Dom de opdracht gegeven, immers dit … Lees verder
Het leek een doodgewone ochtend, toen Don Quichot op zijn tocht door Utrecht het Domplein bereikte. Hij was voornemens om over zee een nieuw land te ontdekken, had de Domtoren in het vizier en dacht bij zichzelf: “dit magistrale bouwwerk, deze lumineuze vuurtoren, kan immers niet ver verwijderd zijn van de zee, aan welks overzijde zich onontdekte landen zullen bevinden, die aan mij hun ontdekking te danken zullen hebben.”
Hij vroeg aan de eerste man die hij op het Domplein … Lees verder
Na de korte tegenvaller besloot Don Quichot het anders aan te pakken. Hij begon een studie in het universiteitsklooster, een cursus internationale politieke communicatieve betrekkingen en nu wist hij het: voortaan was hij Don Quichotta. Hij zou iedereen overtuigen van zijn feminine energy. Don Quichot werd Don Quichotta. Haar haar bond ze samen in een glanzende vlecht. Ze trok haar baard uit, en harste zijn armen en enkels. Op haar borst, onder haar hemd, stopte ze bolle kussens. Ze sprak … Lees verder
Op zijn tocht door het uitgestrekte Utrecht, belande Don Quichotte op de zaterdagmarkt achter het Centraal Station. Zijn opvallende verschijning wekte al snel ergernis en agressie van de omstanders. Woorden als “teringleier” en “achterlijke malloot” vlogen hem tegemoet. Benevens nog vele andere verwensingen vol agressie en haat. Nergens een “oh, edele ridder, wees welkom in dit oord”.
Rode vlekken verschenen in zijn hals en nek. Hier moest paal en perk gesteld worden.
Een groots idee overviel hem. Hij zou de … Lees verder
Don Quichot hoorde bij aankomst in Utrecht geruchten over een stukje Utrecht dat er wel bij hoorde, maar waar niemand van enig elan gezien wilde worden: Leidsche Rijn. Hij nam zich direct voor het met eigen ogen te aanschouwen.
Op een ochtend gaf hij Sancho opdracht Roccinante klaar te maken voor een nieuw avontuur. Ze hadden het stadsgedruis nauwelijks achter zich gelaten toen er rookpluimen boven de gebouwen uitkwamen.
‘Sancho!’ riep Don Quichot, ‘ziet gij daar ook de tekenen van … Lees verder
Het leek een doodgewone dag te worden toen Don Quichot die ochtend wakker werd. In het hotelbed naast hem was Sancho Panza al druk in de weer. Met beide duimen drukte hij driftig op zijn door Don Quichot verfoeide broekzakmachine, ook wel bekend om zijn naam in moderne tijden: de smartphone.
Het gezicht van Sancho Panza liep rood aan.
‘Vervloekt. Weer niet gewonnen dit spel.’
De koene ridder keek met een mengeling van erbarmen en hooghartigheid naar de opwellende emoties … Lees verder
Dit is hoe de verbazingwekkende geschiedenis van Don Quichot als Reddende Ridder begon. Don Quichot werd verteerd door spijt. Hij wilde de Reddende Ridder van het Zuidoostelijke Utrechtse Gewest worden. Dat was zijn bestemming en levensdoel. Maar zichzelf kon hij niet redden.
Don Quichot had de windmolens dan wel verslagen, maar vreesde dat hij ze nu hard nodig had. Want de Koningin van het land der Kaalslag in de Zorg verbood hem zijn reddende ridders rol op te nemen. Zij … Lees verder
Het was een typische maandagochtend op perron zes op Utrecht Centraal. Wisselstoringen, omleidingen, uitgevallen treinen—en daardoor een hoop wachtende reizigers. Hoewel zij allemaal een gemeenschappelijk lijden deelden, bevonden zij zich – een enkeling daar gelaten – op andere plekken. De een genoot van hoe iemand een azuurblauwe zee in waadde, de ander luisterde naar hoe sommige moordenaars hun slachtoffers opsmikkelden en weer een ander was zich aan het verdiepen in hoe je het beste je lunchbox kon inpakken. In dezelfde, … Lees verder
Het leek een dood gewone ochtend toen Don Quichot op de afsluitdijk een paar aardige arbeiders tegen kwam die druk bezig waren een scheur in de dijk te dichten.
Don Quichot, in al zijn wijsheid, wist dat dit tevergeefs werk; dat het lage Nederland spoedig volledig onder water zou staan. Doch, het beeld van de werkers herinnerde Don Quichot aan een taak die hij al te lang links had laten liggen. Hij had namelijk de missie om de Nederlandse koe, … Lees verder